Αφιέρωμα: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Aγώνων Aντοχής
Το Φορντ «GT 40» με τον επτάλιτρο κινητήρα στην παράταξη πριν τον αγώνα του Μαν το ’66. Προερχόταν από ένα θαυμάσιο κουπέ που είχε σχεδιάσει τέσσερα χρόνια πριν ο Μπράντλι της Λόλα και με αυτό η εταιρεία φιλοδοξούσε να αποκτήσει αίγλη στους αγώνες. Το αυτοκίνητο κέρδισε την Ντεϊτόνα το ’65, αλλά ο τίτλος ήρθε την επόμενη περίοδο. Στη Φόρμουλα 1 ο Μπράμπαμ, με τον κινητήρα της Ρέπκο τότε, κατακτούσε το πρώτο πρωτάθλημα τριών λίτρων. Tο τέλος της 24ωρης κούρσας είδε νικητή το γαλάζιο Φορντ των Έιμον, Μακλάρεν και οι υπεύθυνοι απέσυραν την ομάδα μετά την εκπλήρωση των στόχων τους. Τα «GT 40» παρέμειναν στις πίστες υπηρετώντας τα σχέδια ιδιωτικών ομάδων, όπως εκείνη του Τζον Γουάιερ.
ΣTH ΔIAPKEIA του Μεσοπολέμου (1919-1939) οι αγώνες έζησαν τη συνέχεια της ηρωικής εποχής.
Μορφές όπως εκείνες του Λουί Σιρόν, του Ρέιμοντ Μέις, του Τζιουζέπε Καμπάρι και του
Αντόνιο Ασκάρι αναδείχθηκαν μέσα από τη σκόνη. Οι άνθρωποι εκείνοι πάλευαν και κέρδιζαν
δαμάζοντας αυτοκίνητα με τεράστια τιμόνια και σασί τύπου «σκάλας», αναγκάζοντας όσους
παρακολουθούσαν από κοντά τους αγώνες να χρησιμοποιούν πληθώρα κοσμητικών επιθέτων και
προσωνυμίων για να περιγράφουν τις ικανότητές τους. Όπως, για παράδειγμα, τον Ρειμόν
Σομέ, που οι θεατές αποκαλούσαν «η καρδιά του λιονταριού».
Tρεις μεγάλες φυσιογνωμίες ξεχώριζαν ανάμεσα στους οδηγούς εκείνης της εποχής: Tάζιο
Νουβολάρι, Ακίλε Βάρτζι, Ρούντολφ Καρατσιόλα. Αληθινοί γίγαντες των αυτοκινητοδρομίων, οι
άνδρες εκείνοι έδιναν όλο τους τον εαυτό για να κερδίσουν. Ομηρικές μάχες έγιναν τα
χρόνια εκείνα σε άφθαρτες ώς σήμερα διαδρομές: ?λμπι, Μοντλερί, Νίρμπουργκρινγκ,
Μπρούκλαντς, Μαν, Πεσκάρα, Μίλε Μίλια.
Το 1953, οι Ασκάρι, Φάντζιο και Φαρίνα πρωταγωνιστούσαν σε κάθε μορφής αγώνες και στο Μαν
οι Τζάγκιουαρ «Type C» εφοδιασμένες με δισκόφρενα κέρδιζαν για δεύτερη φορά. Στη Ρεμς οι
δεσποινίδες, βλέποντας τον Χόθορν να κερδίζει τον Φάντζιο, αναφωνούσαν: «Ω Θεέ μου, είναι
τόσο νέος!». Ήταν ένας κόσμος γεμάτος ελπίδα και αντιθέσεις, ένας κόσμος ζωντανός που
χάραζε με κιμωλία στους τοίχους των σπιτιών που μπροστά τους θα περνούσε το Τάργκα Φλόριο
το όνομα του νικητή που επιθυμούσε: «Βιτόρια Καστελότι, Βιτόρια Μαλιόλι ». Εκείνη τη
χρονιά, η διοίκηση του Σπορ αποφάσισε να καθιερώσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών
και οι 12κύλινδρες Φεράρι των 4,5 λίτρων δεν έχασαν την ευκαιρία να κατακτήσουν τους δύο
πρώτους τίτλους. Ανάμεσα σε εκείνους που ήθελαν με τον τρόπο τους να αλλάξουν τον κόσμο
βρίσκονταν και οι άνθρωποι της Πόρσε, που με τις «356» ξεκίνησαν την αγωνιστική τους
ιστορία το 51 στο Μαν.